Dün geceden beri sağlık problemleriyle uğraşıyorum. Keyifsizim.
Hamilelik böyleyse annelik nasıl zordur Allah bilir.
İçimde bir kalp var. Sadece kalbi olan benim minicik bebeğim var ve bütün dünyamın ortasına oturdu resmen.
Bazen çok üzülüyorum. Hayatımın bundan sonraki kısmı hep onu düşünerek geçecek, ne kadar ağır bi yük bu. Sonra düşünüyorum. Ben bu bit kadar şeyi daha şimdiden öyle çok seviyorum ki ona bişey olması ihtimali bile beni mahfediyor.
Annemi düşünüyorum, gözlerim doluyor.
Bugün bişeyi daha farkettim. 2012 de ilk defa anneler gününü bebişomla kutlayacağız. Allah nasip ederse tabi. Belki o güne özel fotograf çekimi yaptırırız. Minik bebeğimin elleri elimde fotograflarım olur.
Önceleri hep kızımın olacağını hayal ederdim. Bir gün kızım olacak derdim. Oğlum olabileceği fikri aklıma bile gelmezdi. Şimdi cinsiyetini merak ederken kızımda olsa oğlum da, aynı sevinçle ve aynı hevesle onu bekleyip seveceğimi biliyorum. Hatta Çin takvimi erkek olacağını söylediği için gözüm mavi şeylere takılmaya bile başladı.
Şimdi aklım 1 saat sonraki doktor randevumda. İnşallah hayırlı haberlerle evime dönerim ve bebişomla mutluluğumuza devam ederiz.
Bebişom canım benim. Unutma sen bizim mutlu yuvamızın nazar boncuğusun. Çok seviyoruz seni
